Gemiddeld salaris verpleegkundige stijgt door personeelstekort en nieuwe cao-afspraken dit jaar
Gemiddeld salaris verpleegkundige stijgt door personeelstekort en nieuwe cao-afspraken dit jaar. Wat betekent dat concreet op de werkvloer? En is het genoeg om mensen te behouden? Hieronder de hoofdpunten, met nuchtere kanttekeningen en voorbeelden.
Waarom nu?
Het structurele tekort aan verpleegkundigen zet werkgevers onder druk. Ziekenhuizen, VVT en GGZ vissen in dezelfde vijver en betalen vaker hoger in aanloopschalen, bieden vaste uren en laten toeslagen meewegen. De nieuwste cao-rondes zetten daar bovenop procentuele loonsverhogingen en hogere onregelmatigheidstoeslagen. Inflatiecorrectie speelt mee, maar het tekort werkt als versneller.
Tekort als hefboom
Werkgevers die roosters niet rond krijgen, zien dat een iets hoger salaris goedkoper is dan lege diensten. Resultaat: tekengelden in schaarse teams, snellere periodieken, en soms extra ORT voor nachten en weekenden. Flexpools en interne uitzendteams krijgen premieafspraken die het totaalinkomen merkbaar optillen.
Wat stijgt precies?
Niet alleen het maandsalaris. Denk aan ORT, eindejaarsuitkering, reiskosten en scholingsbudget. Een voorbeeld: een mbo-verpleegkundige in schaal 45 kan door cao-stijgingen van circa 6 tot 8 procent en iets hogere ORT maandelijks 150 tot 250 euro bruto extra zien. Bij hbo-verpleegkundigen in schaal 50 loopt dit, afhankelijk van diensten, nog iets hoger op. Wie veel nachten draait, merkt de grootste plus.
Wie profiteert?
Ziekenhuizen bewegen snel, maar thuiszorg en VVT trekken bij, omdat uitstroom direct clientenzorg raakt. Regio’s met krapte, zoals Randstad en Brabant, zien hogere instapbedragen. Uitzendkrachten houden vaak een voorsprong, al komen interne flexteams dichterbij.
Tijdelijk of structureel?
De stijging houdt zolang het tekort aanhoudt en cao’s ruimte bieden. Zakt de druk, dan vlakt het tempo af. Structurele waardering vraagt dus meer dan loon alleen.
Blinde vlekken
Meer verdienen helpt, maar werkdruk, loopbaanpaden en zeggenschap over roosters bepalen of mensen blijven. Een hoger salaris verliest glans als je elke maand opnieuw gaten dicht.
Let op netto-effecten. Toeslagen kunnen toeslagen en kinderopvangtoeslag beïnvloeden. Transparantie over basisloon versus ORT voorkomt teleurstelling bij minder diensten.
Conclusie
De loonstijging is reëel en voelbaar, gedreven door schaarste en nieuwe cao-afspraken. Het is een goede stap voorwaarts. Duurzame binding vraagt echter een pakket: eerlijk loon, slimme roosters, ontwikkelkansen en rust op de vloer. Pas dan wordt de huidige plus een blijvende verbetering.
Over de auteur
Michiel van Veen is een auteur met een sterke specialisatie in financiële vraagstukken. Hij staat bekend om zijn analytische vermogen en zijn vermogen om complexe financiële thema’s begrijpelijk te vertalen naar praktische inzichten. Zijn werk richt zich op het snijvlak van economie, beleid en ondernemerschap, waarbij hij zich vooral verdiept in onderwerpen als vermogensbeheer, financiële planning en duurzaam investeren. Door zijn diepgaande kennis weet hij niet alleen te informeren, maar ook te inspireren tot beter financieel inzicht en verantwoord financieel handelen.
Met een masteropleiding in de financiële economie heeft Michiel een stevige academische basis gelegd voor zijn expertise. Tijdens zijn studie ontwikkelde hij een scherp oog voor de samenhang tussen macro-economische ontwikkelingen en persoonlijke financiële keuzes. Die academische achtergrond combineert hij vandaag met jarenlange praktijkervaring, waardoor zijn analyses zowel theoretisch onderbouwd als praktisch toepasbaar zijn. Zijn publicaties en lezingen worden gewaardeerd om hun helderheid, nuance en relevantie voor professionals én particulieren die grip willen krijgen op hun financiële toekomst.